Glyfosaat ; Dodelijk chemische stof gebruikt in agricultuur wordt voor de rechter gesleept in de V.S

Paraquat en diquat zijn geregistreerde droogmiddelen die in het verleden in zijn gebruikt in Nederland, maar nu niet meer zijn toegestaan door de wetenschappelijk bewezen link met Parkinson, vooral als je veel lectines via voeding binnen krijgt. Lectines zijn eiwitten in granen, peulvruchten, bonen en sommige groenten als tomaat, courgette en aubergine. Deze lectines transporteren de schadelijke droogmiddelen direct door naar de hersenen, waar het leidt tot hersenbeschadiging en verminderde functie. Glyfosaat valt in mijn ogen binnen dezelfde categorie. Dit is in meeste landen nog toegestaan te gebruiken en komt nu dus voor de rechter in Amerika n.a.v. toenemend bewijs dat dit ook kan leiden tot Parkinson en uiterst slecht is voor onze gezondheid en het milieu. Glyfosaat blijkt niet alleen slecht te zijn voor onze darmbacteriën, maar ook voor het microbioom in de aarde/grond.

Vooral snacks en producten gemaakt van haver bevatten hoge concentraties glyfosaat.

Glyfosaat wordt vaak gebruikt op genetisch gemanipuleerde (GE) gewassen om onkruid te doden, maar hoge niveaus van de chemische stof worden ook aangetroffen in niet-GE-voedingsmiddelen. De reden hiervoor is dat het ook wordt gebruikt als off-label droogmiddel en/of vooroogst behandeling om het rijpen te versnellen.

Dat gezegd hebbende, andere geregistreerde droogmiddelen zijn zeker niet veiliger, en voedsel wordt er ook niet op getest. Dit roept de vraag op of droogmiddelen überhaupt zouden moeten worden toegestaan. Het is echter om een aantal redenen een hardnekkig probleem. Veel boeren hebben tegenwoordig bijvoorbeeld geen eigen oogstapparatuur. Ze huren bedrijven in die binnenkomen en het doen.

Het is kostbaar, dus om er zeker van te zijn dat het graan op een bepaalde datum klaar is voor de oogst, wordt het voorbehandeld met een droogmiddel om ervoor te zorgen dat het op tijd voor de oogst voldoende droog is.

Door uitdroging wordt ook overtollig groen plantmateriaal verwijderd, wat slijtage aan machines vermindert en de winst verbetert, aangezien boeren worden gestraft wanneer het graan te veel vocht bevat. Hoe hoger het vochtgehalte van het graan bij verkoop, hoe lager de prijs die ze krijgen.

Paraquat verhoogt de toxiciteit van lectine

Interessant is dat uit onderzoek sterk naar voren komt dat planten lectines de belangrijkste schakel zijn tussen paraquat en de schade die resulteert in de ziekte van Parkinson. Lectines zijn suikerbindende plantaardige eiwitten die in veel granen, peulvruchten en bonen voorkomen. Voedsel met een hoog lectinegehalte omvat pinda’s, soja, linzen, rijst, aardappelen en tarwe, om er maar een paar te noemen.

Lectines hechten zich aan je celmembranen, en sommige experts, waaronder Dr. Steven Gundry, auteur van ‘The Plant Paradox’, stellen dat planten lectines een verborgen boosdoener zijn achter veel gezondheidsproblemen, omdat ze ernstige ontstekingen kunnen veroorzaken, zenuwen kunnen beschadigen, dodelijk kunnen zijn. cellen, interfereren met genexpressie en verstoren de endocriene functie.

Wat erger is: onderzoekers hebben ontdekt dat paraquat de ziekte van Parkinson kan veroorzaken in combinatie met planten lectines, omdat de lectines het toxine rechtstreeks naar de hersenen kunnen transporteren. De wrede ironie hier is dat paraquat veel wordt gebruikt op gewassen die rijk zijn aan lectines, waaronder tarwe, sojabonen, aardappelen, granen en bonen.

“[P]araquat, eenmaal in de maag, zorgt ervoor dat alfa-synucleïne verkeerd wordt gevouwen en helpt het vervolgens naar de hersenen te reizen via de nervus vagus (directe verbinding van de darmen met de hersenen).

Recente studies hebben zelfs aangetoond dat de nervus vagus een directe verbinding heeft met de substantia nigra, waardoor het een hoofdverdachte is bij de ziekte van Parkinson. Dit verklaart waarom spijsverteringsproblemen vaak jaren voorafgaan aan de motorische symptomen van Parkinson.

Wat moet je hiervan nou onthouden?

Glyfosaat verstoort dus het microbioom in onze darmen. Dit is dus niet bevorderend voor de darmgezondheid. Het kan leiden tot een lekkende darm die meer schadelijke stoffen binnen laat in je lichaam en je lichaam essentiële voedingsstoffen minder goed kan opnemen wat de hormoon productie en hersenfunctie ondermijnt. De boodschap van dit alles is dat de gevaren van droogmiddelen niet beperkt zijn tot glyfosaat. Paraquat, nog steeds toegestaan in vele landen over de wereld, is in verband gebracht met de ontwikkeling van de ziekte van Parkinson door zich te binden aan lectines in het voedsel, en diquat kan ook vergelijkbare effecten hebben.

Deze herbiciden worden in veel landen nog beschouwd als de “beste” droogoptie voor peulvruchten, die ook bijzonder veel lectines bevatten. Als gevolg hiervan kunnen veel voedingsmiddelen waar vegetariërs en veganisten op vertrouwen op meer dan één manier aanzienlijke gevaren voor de gezondheid opleveren.

Je kunt de lectine concentratie verlagen door bijvoorbeeld onder druk te koken, maar als je een bron gebruikt die deze schadelijk chemische stoffen bevat, heb je te maken met extra giftige soorten lectines. Hoewel ik de meeste mensen sowieso niet adviseer om granen, soja en peulvruchten te eten, hebben veel van mijn cliënten dit dit volgen hier niet mee te maken.

Mocht je deze voedingsmiddelen perse wel eten omdat je bijvoorbeeld vegetariër of veganist bent en je jouw eiwitten uit deze bronnen moet halen, dan is het extra belangrijk deze gevaren te voorkomen of op zijn minst te minimaliseren, door biologische bonen, erwten, aardappelen en ander voedsel met een hoog lectine gehalte te kopen van een betrouwbare bron, idealiter een lokale boer die je kunt vertrouwen.

Wil je weten welke landen Paraquat hebben verboden?

Kijk hier https://www.drugwatcher.org/what-countries-banned-paraquat/ voor een actueel overzicht.